Een blije Mechelaar!

Ja en pas als je dan weer een paar dagen het ‘oude’ leven hebt opgepakt merk je wat je gemist hebt al die weken. Maar dat geldt niet alleen voor mij, nee, ook Pep, mijn Mechelse herder, heeft haar draai weer gevonden. Fase 1 is nog niet afgekondigd hier in Spanje of we zitten alweer samen in de auto om kwart over zeven ’s ochtends. We mogen weer verder van huis wandelen, we mogen weer naar ons favoriete stekkie in de bergen van Busot. Als we onderweg zijn kijk ik naar haar via mijn spiegel en zie haar koppie met die grote gespitste oren. Een en al opwinding. Ze herkent de weg, dat kan ik zien. Ze zijn zo slim hè die Mechelaars en hoe dichter we bij het wandelgebied komen hoe enthousiaster ze wordt. Wandelen in de Campo, betekent ruim een uur wandelen, betekent vrijheid, betekent rennen, racen, springen, gek doen en betekent straks thuiskomen en doodmoe zijn, maar het betekent ook wandelen met haar drie Welshe vriendinnetjes en ja hoor als we aankomen staan Belle, Fable en Pippa haar al op te wachten. Wat een blijdschap en wat heerlijk om te zien hoe de honden elkaar na al die weken begroeten. Even lekker die neuzen tegen elkaar, rondjes om elkaar heendraaien en met de poten tegen elkaar op springen. Wat een geluk om hond te zijn, voor hun bestaat er geen 1,5 meter samenleving!